بر نردبانی ایستاده ام

                           بی پله

زیر آسمانی که ابری ست

                       و نمی بارد

با خورجینی بر شانه

 از سنگهای  بیابانی که نمی شناسم

و تو

و تو که همچنان حرف می زنی

                                         بی وقفه

با چشهایی که خیره اند

و لبریز از

واژه ی  نمی خواهم

شهرزاد حقایق -26/ 1/ 92

چند سالی ست که سریالهای ترک به دلیل اشتراکات فرهنگی جای خودرا در بین مخاطبان ایرانی پیدا کرده. نمی دانم این سریالها مثل سریالهای تلویزیون خودمان اغراق شده است یا تا چه حد به فرهنگ مردمش نزدیک است.اما انچه من در چند سریال دیده ام بیزاری از پدر است. پدرها یا مرده اند یا اگر هستند نقش عاطفی و حمایتگر ندارند.

پدر ایزل پس از بازگشت او بیرحمانه طردش می کند. در (عشق و جزا) پدر ساواش و یاسمین مرده اند.پدر چیچک او را با اسلحه می زند.(شمیم عشق) پدر تپراک و حوا سرنوشت آنها را برای پول به بازی می گیرد.حتی وقتی می فهمد حوا زنده است برای پول سکوت می کند.( عمر گل لاله ) پدر لاله در ابتدای فیلم می میرد و فرزندان نامشروعش را دوست ندارد.نجیب خان تا سالها پدر بودنش را اعلام نمی کند.( حریم سلطان)حتی پدر سلطان سلیمان مرد خشنی است که پسرش و والده از او به خوبی یاد نمی کنند.( از بوسه تا عشق)پدر لامیا مرده و پدر جمیل رابطه بدی با پسرش دارد.پدر کنان دزد بوده.( عمارت سراب)پدر گلی او را بارها به قصد کشت می زند.پدر کمال مرده است.

در عوض فرزندان نامشروع حتی در خانواده های سنتی جایگاهی برابر مشروعیت دارند.

فرزند ساواش،یشیم،یوسف،لامیا از طرف خانواده های سنتی به گرمی پذیرفته می شوند.

این نگاه متضاد بارها در این داستانها تکرار شده است. نمی دانم در ترکیه چه می گذرد.
 نمی دانم این نشانه ای از واقعیت و زندگی مردمانش است یا اتفاقی همه این سریالها بر این موضوع تاکید کرده اند. هر چه هست برای من عجیب و آزار دهنده بود. شاید اگر این داستانها متعلق به پنجاه سال پیش بود انقدر به چشم نمی آمد برای کشوری که چهار اسبه می تازد تا با ایجاد فضای فرهنگی اروپایی در جرگه اتحادیه اروپا قرار گیرد نگاهی تا این حد سخت و تلخ که انگار به قرن پیش تعلق دارد و در مقابل آن سهل انگاری مدرن در برابر فرزند نامشروع سوال برانگیز است که نکند این همه زیبایی فقط در ظاهر است درست مثل دوره پهلوی که فیلم های فارسی و مجلات می خواستند ایرانی بدون مذهب با نشانه های صوری غربی به نمایش بگذارند اما در عمل لایه های اعتقادی بسیاری از روشنفکران و مذهبی ها نادیده انگاشته شد.