فیلم the American با بازی جرج کلونی را دیدم. فیلمی با قدرت میخکوب کردن تماشاگر بدون اینکه مثل فیلمهای جنایت دست به حادثه سازی بزند. بیشتر از اینکه بشود ریتم کند را به آن اطلاق کرد باید گفت با تانی پیش رفت. عاطفه و خشونت به موازات هم دیده می شوند. برای من این جای سوال بود و هست: مردی که در یک لحظه چند نفر حتی دوست دخترش را فقط برای اینکه لو نرود می کشد می تواند این همه لطیف باشد که زیبایی یک پروانه روی او تاثیر بگذارد ؟؟ یا مجذوب زنی روسپی شود؟ انصافا برای من که هیچوقت اروپا نبوده ام درک زیبایی آن زن سخت نیست اما رفتار زیبا و ملایمت او با این کلیشه هایی که در بقیه فیلمها می بینم کمی دور از ذهن است هر چند که نمی شود آدمها را در یک قالب گذاشت.
مرگ ادواردو در پایان فیلم مرا به یاد مرگ آلن دلون در فیلمهایش انداخت انگار برای جذابیت بیشتر یا افاده روشنفکری حتما باید پایان تلخ باشد. مثل فیلم dream. آنقدر این تلخی در فیلمهای هنری زیاد شده که به نظرم حالا این پایان تلخ است که تبدیل به باسمه شده. پایان خوش دیگر وجود ندارد چون در تماشاگر این انتظار ایجاد شده که جدی بودن یعنی تلخی.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر